Inmiddels kunnen we jullie vol trots mededelen dat we het circuit gelopen hebben. Dat ging niet geheel zonder slag of stoot. Wat er allemaal gebeurd is, vertellen we in dit blogartikel.
Maar bovenal, wat hebben wij genoten van de prachtige Himalaya gebergte.

Op weg naar de start

Vanuit Nepals tweede grote stad, Pokhara, moeten we 70 kilometer verderop naar Besisahar. Vanaf daar gaan we in 2,5 week tijd zo’n 200 kilometer lopen en naar een top van 5416 meter hoog. We denken er verstandig aan te doen om een dag voor vertrek een taxi te boeken. Is wat duurder, maar wel wat meer comfortabel. We worden om half 9 in de ochtend opgepikt en ons was verteld dat het een goeie twee uur zou duren. Dan komen we alsnog op tijd aan om een stuk te lopen. We merken al snel dat de taxichauffeur wat zenuwachtig is en weet eigenlijk niet precies waar we heen willen. Als hij verschillende locals om de weg moet vragen wordt het duidelijk: hij weet het echt niet. Sterker nog: hij komt er ineens achter waar we echt heen willen en dat is voor hem te ver. Dit betekent dat hij ons hier achterlaat en wij moeten de de ritprijs alsnog betalen.
We zijn amper 10 kilometer onderweg en moeten de resterende 60 dus alsnog met de bus.
Gelukkig komt er snel een bus waarmee we meekunnen, maar binnen 3 kilometer gaat het wederom mis. De bus gaat kapot en kan niet verder. We moeten wederom wachten op een nieuwe bus voordat we verder kunnen. Met de eerste bus kan geen overeenstemming bereikt worden over de vergoeding voor het overnemen van alle passagiers van onze bus, maar bij de tweede bus lukt het. Yes, we kunnen eindelijk door. We moeten alleen nog in Dumbre nog overstappen op een andere bus om in Besisahar te komen.
En ja hoor, ook dat gaat niet zonder slag of stoot. We kunnen met de bus mee voor 200 rupees per persoon. Maar als we inmiddels in de bus zitten wordt door een andere medewerker doodleuk gezegd dat we 4x zoveel moeten betalen. Met veel heisa verlaten we de bus, omdat we ons in de zeik genomen voelen. Met veel gedonder verlaten wij de bus, maar dan blijkt toch dat ze ons er graag bij hebben en wordt ons gevoel bevestigd. We mogen toch voor 200 rupees mee, maar dat mogen we niet tegen de andere toeristen zeggen. Zo gaat dat hier.

De eerste wandeldag

Uiteindelijk komen we om half 3 aan in Besisahar en zijn eigenlijk al kapot. We hebben ondertussen een Duitser leren kennen en besluiten met zijn drieën om alsnog een stuk te lopen; een kleine 10 kilometer verderop naar het volgende dorpje. Zodat we daar kunnnen overnachten. In de brandende zon lopen we daarheen en met zonsondergang komen we er aan. We zijn allemaal doordrenkt van het zweet en nemen een lekkere koude douche en delen met zijn drieën de kamer. In de avond komen de eerste besneeuwde pieken al zichbaar in de heldere avondlucht. Dat belooft wat voor komende tijd! Maar dan. De hectische dag wordt Fem toch even te veel. Net na het bestellen van het eten voelt ze zich niet lekker. Sterke hoofdpijn komt opzetten en besluit om verstandig op tijd te slapen.
Jeff niet, want vandaag is het PSV-Ajax. Helaas is het internet niet sterk genoeg om te streamen, maar via liveblog is het nog enigszins te volgen. Maar halverwege de wedstrijd valt Jeff toch in slaap. Achteraf geen probleem, want de wedstrijd was in de eerste helft al beslist.

Tilicho Lake

In de week die erop volgt lopen we dagelijks tussen 10 en 15 kilometer en nemen we af en toe een rustdag, totdat we een week later in Manang zijn. Hier hebben we erg naar uitgekeken, want na Manang gaan we een 3-daagse sidetrek doen naar het hoogste meer ter wereld: Tilicho lake. Een meer op een hoogte van bijna 5000 meter tussen de bergtoppen. Vanuit Manang lopen we naar het Tilicho Basecamp op 4150 meter. Dit ligt zo’n 600 tot 700 meter hoger dan onze vorige slaapplaats Manang en kán daarom voor problemen m.b.t. hoogteziekte opleveren.
Op de dag dat we naar het hoogste meer ter wereld willen gaan wordt Femke wakker met hoofdpijn. We besluiten toch om dan maar het zekere voor het onzekere te nemen en een rustdag in te lassen om te acclimatiseren. Tijdens de rustdag wordt ook Jeff niet helemaal lekker, dus is het maar goed dat we vandaag geen inspanningen verrichten. Morgen een nieuwe kans om naar het meer te gaan.
De volgende ochtend worden we fit wakker, maar heeft het de afgelopen nacht gesneeuwd en de bergtoppen zijn door de laaghangende wolken niet eens zichtbaar. Erg jammer, want hierdoor is het zicht bij het meer wellicht ook niet de moeite waard denken we. We besluiten om het Tilicho Lake maar te laten voor wat het is. Jammer, maar op onze wereldreis hebben we al veel moois te zien en krijgen wellicht nog veel moois te zien. Teleurgesteld lopen we de hele sideroute weer terug. Na 10 uur wandelen komen we dan eindelijk weer aan in een volgend dorp. We zijn helemaal gesloopt.

Landslide Areas

We vervolgen vervolgens onze weg weer langzaam naar de top. Dagelijks zien we helikopters op ooghoogte voorbij vliegen om mensen te redden die te veel lijden aan hoogteziekte. Indrukwekkend om deze helikopters door dit berglandschap te zien vliegen. Hoogteziekte is niet het enige gevaar. Op verschillende plekken zijn landslide areas en we worden door andere mensen ook gewaarschuwd voor rollende stenen, met grootte van knikkers tot voetballen.
Eerder hebben we al te maken gehad met stenen zo groot als knikkers die van de berg tegen onze lichamen aan kwamen. Deze kwamen met een dusdanige snelheid naar beneden dat dit al behoorlijk pijn deed. Jeffrey heeft hierbij zelfs op een haar na een steen in zijn gezicht kunnen ontwijken.

Dit keer waren de gevaren serieuzer. De groep voor ons had al te maken gehad met grote stenen die op hen af kwamen rollen van de bergwand. Het gebied zit vol met kuddes bluesheeps. Grote rammen die tegen berghellingen opklimmen. Zij zijn vaak de oorzaak van rollende stenen. Wanneer wij dit gebied doorkruisen ziet Jeff de twee grote bluesheeps. Gelukkig voor ons liggen zij te rusten en lopen ze niet. We rennen zo snel mogelijk het gebied door om zo de bluesheeps achter ons te laten. Gelukkig, geen rollende stenen gehad in dit gevaarlijke stuk.

-20 graden op Highcamp

Voordat we naar het hoogste punt gaan, slapen we eerst nog in Base Camp (4450 meter) en in High Camp (4900 meter). Zo kunnen we goed acclimatiseren en wennen aan de lucht waar merkbaar bijna geen zuurstof meer in zit. De laatste nacht voor de top brengen we door op High Camp met een groepje Duitsers, een Noorse en een Zweedse. We hebben een gezellige dag, maar wat is het overdag al koud. In de nacht koelt het verder af naar min 20 en we slapen in een onverwarmd houten hutje, vol met spleten en slechts enkel glas. Dat was een gruwelijke koude nacht.

Van dieptepunt naar hoogtepunt.

8 oktober is de dag. Vandaag zijn we een half jaar op reis en gaan we de Thorung La Pass over, met 5416 meter als hoogste punt. Wat kijken we hier erg naar uit. Zeker omdat we Tilicho lake over hebben moeten slaan.
We beginnen om half zes in de ochtend. Het is nog steeds erg koud. Na een uur lopen zitten we inmiddels op ruim 5100 meten en zien we de zon in de verte doorkomen. In deze kou snakken we echt even naar wat warme zonnestralen. Jeff verhoogt zijn tempo om snel naar de zon te kunnen. Maar eenmaal hij in de zon is gaat het HE-LE-MAAL mis. Jeff wordt misselijk, en krijgt vlekken voor zijn ogen. Hij gaat tegen de koude bergwand zitten en zijn zicht wordt steeds slechter. Fem handelt adequaat en ontdoet Jeffrey van zijn rugzak en legt hem neer. Daarna gaat bij Jeffrey het lampje uit en is hij korte tijd buiten westen.
Door het snelle lopen op deze hoogte in de ijle lucht krijgt hij eventjes te weinig zuurstof binnen en valt daardoor flauw. Als hij bijkomt staan er verschillende bezorgde mensen om hem heen.
Het enige wat Jeff denkt als hij bij komt: ‘het zal toch niet dat we terug naar beneden moeten, ik wil die tocht vandaag afmaken, we zijn immers een half jaar op pad. Het moet vandaag!’
Tegelijkertijd is Jeffrey ook realistisch en moet hij naar zijn lichaam luisteren. Gelukkig heeft hij verder geen hoofdpijn. We nemen een flinke rustpauze en neemt een anti diamox die hij zojuist van één van de bezorgde passanten kreeg.
Gelukkig kunnen we tocht voortzetten en zien de gebeurtenis als een waarschuwing zijn voor het te snel lopen. Een paar uur later zijn we er dan toch: Thorung La op 5416 meter.

Na eerder vandaag een dieptepunt verwerkt te hebben, zijn we vandaag op het letterlijke en figuurlijke hoogtepunt.

Yeahhh we did it!

Bekijk hieronder de video van ons avontuur tijdens onze Annapurna Circuit Trek!