Halverwege de Pamir Higway in Tadzjikistan komen we een Brits stel op één motor tegen. We raken aan de praat en zo praatten we ook eventjes over onze voertuigen. “Did you have any problems with your car?” vroeg hij aan ons. “Well, we just had one flat tire and that’s it.” gaven wij als reactie, en referreerden naar het moment net na Dushanbe waar we eerder ook al over geschreven hadden. Ook het Britse motor stel had nog geen grote problemen met hun motor gehad, ondanks de ontzettend hobbelige wegen afgewisseld met wegen vol losliggende stenen.

Vloek

Een halve dag later later komen we dezelfde motorrijder weer tegen, maar nu was hij alleen. We wisten dat er tussen onze eerste ontmoeting en deze ontmoeting geen accommodaties waren, dus waren erg benieuwd waar hij zijn vriendin had gelaten.
Hij vertelde dat zijn schokbrekers gebroken waren en dat zij niet meer achterop kon zitten. Zij is liftend verder moeten gaan en hij moest alleen verder op zijn motor.
Waar we eerder die dag naar elkaar uitspraken dat we van geluk mochten spreken dat we nog geen gebreken hadden, konden we bij deze ontmoeting beide zeggen dat we wel gebreken hadden. Zijn schokbrekers en bij ons wat het aircosysteem compleet kapot getrild.

Was het een vloek bij onze eerste ontmoeting?

‘Shortcut’ naar Bishkek

Na het verlaten van Tadzjikistan willen we een kortere route nemen om weer in Bishkek te komen, het noorden van Kirgizië. We wisten dat de wegen minder goed zouden zijn, maar de route zou minimaal twee keer zo kort zijn, de wegen nemen we voor lief.
Na een volle dag rijden staan we aan de rand van de berg en vragen we ons af of we een juiste beslissing hebben genomen. We zijn immers nog niet eens halverwege. We besluiten om toch het zigzaggend bergweggetje te nemen.

Foute beslissing

We passeren de derde haarspeldbocht op de berg en het gaat mis: lekke band. Met frisse tegenzin verwisselt Jeff de autoband en we rijden vol goede moed verder. Na de volgende haarspeldbocht zien we veel losliggende stenen op het pad liggen die van de bergwand af zijn gerold. We besluiten om deze een beetje opzij te schuiven en door te rijden. PSsSsSsss.. weer gaat het mis, we krijgen een tweede lekke band. Het is de tweede lekke band binnen een paar honder meter. Ook deze band verwisselen we en proberen door te rijden. Na de volgende bocht zien we dat er nog meer stenen het pad blokkeren. Op advies van een local, die in de laatste Yurt zijn verblijf heeft, besluiten we om te draaien. De shortcut bleek geen goede beslissing.

Rechter achterband lek. Gelukkig hebben we een reserveband bij.

De band wordt vervangen en we kunnen weer door.

Niet veel later is ook de band linksachter lek. Gelukkig ook een tweede reserveband; de laatste reserveband.

Onweer en stortbui

Met twee verwisselde banden besluiten we om alsnog terug te keren. We hoopten dat onze banden heel zouden blijven; we hadden namelijk geen reserveband meer.
We rijden terug naar beneden, doorkruisen verschillende rivieren totdat we op een punt zijn waar we ons slaapplekje vinden.
Het gebeurt vaker in de bergen en ook dit keer hadden wij er mee te maken: onweer. Een zware onweersbui hing recht boven ons en regenwater kwam met bakken naar beneden. Donderslagen waren dusdanig hard dat we de trillingen tot in onze tent voelden.

Modderlawine

De volgende ochtend is alles opgeklaard en we besluiten op tijd weer verder te rijden. Te beginnen met smalle bergpaadjes met diepe afgronden. Nog geen 10 minuten onderweg en zien we dat we niet verder kunnen. De onweersbui van de vorige nacht heeft een dikke laag modder van 1 meter dik en grote keien vanaf de berg op het bergpad achter gelaten. We kunnen met géén mogelijkheid verder en omweggetjes zijn er niet. Dit is de enige route die we kunnen nemen.

Opruimwerkzaamheden

In Kirgizië kennen ze geen gemeentewerkers die het voor je oplossen, dus moesten we zelf aan de bak. We hebben de weg met blote handen en een kleine schep vrij van modder en stenen moeten maken. Gelukkig kregen we ook hulp van een groep lokale mannen. Na ruim een uur ploeteren is het grootste deel weggeruimd en kunnen wij onze weg vervolgen.

Vol goede moed beginnen wij met scheppen, graven en stenen te verplaatsen.

Grote stenen zuigen zich helemaal vast in de modder.

Al snel krijgen we hulp van anderen.

Met man en macht wordt gewerkt om de weg weer begaanbaar te maken

Het kostte wat moeite, maar uiteindelijk kwamen we er doorheen!

Zo hebben we “Murphy’s Law” alsnog overwonnen!