‘We moeten nog een hotel boeken!‘ zegt Jeffrey tegen Femke. Twee dagen voor vertrek naar Iran hebben we nog steeds geen hotel geboekt, maar dit is verplicht om in aanmerking te komen voor een visa on arrival. Booking.com werkt niet in Iran, dus Googlen we eventjes.
Al snel komen we een hostel in het centrum van Iran tegen. We doen via hun website een reservering en krijgen snel bericht terug. Fijn, dat is geregeld. Alles is gereed om naar Iran te gaan. We hebben er zin in.
Aankomst Iran
Het is 1.30 uur in de nacht als we landen. We worden door een taxichauffeur opgewacht op het vliegveld, die ons naar ons hostel brengt. Onderweg stopt hij omdat hij nog even moet tanken. We hoorden al van vrienden dat tanken goedkoop was, maar wilden het toch even met eigen ogen zien. 7 dollarcent per liter! Wat we in Nederland betalen voor een liter, hebben zij hier bijna een volle tank voor. Wát een verschil! Maar helaas gaat daar een hoop ellende achter schuil. Wat precies, dat lees je in een ander artikel.
Tussen 3.00 uur en 3.30 in de nacht komen we aan in ons hostel en wacht het vrouwtje ons op. We gaan meteen slapen om de volgende ochtend met het vrouwtje van het hostel te gaan kijken waar we allemaal heen kunnen gaan die dag. Ze tekent voor ons uit hoe we overal kunnen komen.
Als herinnering van het eerste hostel krijgen we deze fotootjes mee.
Gastvrij Iran
Waar we ook komen, overal worden we hartelijk ontvangen. Lokale mensen heten ons welkom of ze vragen ons of ze kunnen helpen, als we de weg op de metrokaart proberen uit te vogelen. Als we geluk hebben in gebrekkig Engels, maar anders doen ze het gewoon in Farsi, de taal die ze hier spreken.
Op straat komt een oude man met een grote glimlach naar ons toe en schudt Jeff zijn hand. ‘Me little English, where are you from?’. Als Jeff antwoordt dat we uit Nederland komen, houdt het gesprek al een heel eind op. De oude man glimlacht, geeft een knuffel en fluistert nog heel lief: ‘I love you’, en onze wegen scheidden weer.
Dat dit geen eenmalige gebeurtenis was bleek wel op het moment dat we wilden gaan barbecueën in het park. We hadden eten bij en stapten uit bij de metro om het laatste stuk te lopen naar het park. Onderweg werden we staande gehouden met de vraag of we mee wilden in de auto. We stapten in, reden wat rond en hadden uiteindelijk een plek gevonden om te barbecueën. Onderweg begrepen we al dat deze jongeman geen woord Engels sprak, maar tegelijkertijd vertelde hij hele verhalen in Farsi, waar we toch niets van begrepen. Later toverde hij toch nog Google Translate tevoorschijn, zodat we toch enigszins verstaanbaar konden communiceren. Hij bood ons meteen aan om wat thee voor ons te kopen en haalde nog wat koeken om met ons te delen. Nadat hij ons weer af had gezet op het station was hij merkbaar een beetje ontdaan dat we weer afscheid namen van elkaar.
Zelf gingen we nog snel even een bezoekje brengen aan de Azari Tower. Het was al 17.00 geweest, wat betekent dat het gebouw van binnen al dicht was. Maar ondertussen waren we een man, die overigens redelijk goed Engels sprak, tegengekomen die ons naar de Azari Tower leidde. En de Iraniër zou een Iraniër niet zijn, als ze er niet voor gezorgd hadden dat we toch naar binnen konden. Na wat overleg met het personeel en telefoontjes tussen het personeel onderling werd voor ons de toegangspoort alsnog geopend. We kregen een heuse privétour, buiten de openingstijden van het gebouw en het museum. Op de opmerking van ons dat we anders wel morgen tijdens openingstijden terug zouden komen werd geantwoord: ‘Nee, jullie zijn onze gasten en wij doen dit uit gastvrijheid voor jullie.’ En zo kunnen we nog wel even doorgaan met talloze mensen op straat die je aardige woorden toespreekt of ons helpen met dagelijkse dingen.
Deze vriendelijke Iraniër leidt ons naar Azari Tower en zorgt dat we, na sluitingstijd, alsnog even naar binnen mogen.
We verkennen de stad en bekijken mooie kleurrijke gebouwen.
We verkennen de stad en bekijken mooie kleurrijke gebouwen.
Uitstapjes naar oude overblijfselen
We verlaten de hoofdstad Teheran en pakken de nachttrein naar Shiraz, meer dan 1000 km zuidelijker. We delen het hutje met twee andere jonge Iraanse vrouwen. De één spreekt een klein beetje Engels en de ander geen woord. Toch kunnen we op low-level een gesprek aanknopen over dagelijks leven. Na een treinrit van 16 uur komen we aan in Shiraz. Dag 1 verkennen we de stad en terwijl we de stad verkennen, worden we aangesproken of we een tourtje willen doen. Normaal gaan we hier niet op in, maar omdat het betreffende tourtje via ons hostel erg aan de prijs was, vragen we hem hoeveel hij er voor vraagt. 4x goedkoper! We gaan in op zijn voorstel en wederom komt de vraag waar we vandaan komen: ‘The Netherlands‘, zeggen we.
‘Armin van Buuren, Tiësto!‘ roept hij enthousiast terug. Hij luistert graag naar deze muziek zegt ie.
We spreken af en de volgende ochtend staat hij stipt om 8.00 uur al voor onze deur te wachten. Netjes op tijd, dat zijn we na 7 maanden Azië echt niet meer gewend. Met Nederlandse dancemuziek door zijn speakers, rijden we af op Persepolis. Een plek met allerlei overblijfselen van een oude stad.
Nadat wij klaar zijn met onze bezichtiging, willen we terug naar de auto. Maar om deze terug te vinden, bleek nogal een hels karwei. Bijna iedereen rijdt hier in dezelfde auto en ze zijn allemaal wit of lichtgrijs. We zoeken ruim een uur tussen honderden auto’s en dito mensen. Andere locals zagen ons zoeken en probeerden te helpen door hem te bellen. Geen resultaat. Na ruim een uur zoeken, zien we gelukkig onze driver. De twee oude mannen spraken onze taxi-chauffeur er even hartig op aan dat hij het niet kon maken ons zo lang te laten zoeken. Ook dit is weer een teken van hoe aardig en gastvrij de mensen hier zijn.
Hieronder een aantal foto’s van het oude Persopolis, dat we bezochten.
We kruipen weer de auto in en rijden naar de volgende plek, Necropolis. Onderweg wordt meermaals zijn excuses aangeboden en na terugkomst van het bezichtigen van Necropolis trakteert onze taxi-chauffeur ons nog op een lokaal drankje. Een apart rood drankje, vol met hele kleine zaadjes. Goed om het lichaam af te laten koelen tijdens hete dagen.
Na Petropolis bezoeken we ook nog de tombes van Necropolis.
Ondanks hij ons op de eerste plek lang heeft laten zoeken, hebben we wel een top dag gehad en vragen hem of hij ons de volgende dag ook nog wilt rondrijden. We worden de volgende ochtend opgehaald en rijden naar het Pink Salt Lake.
Femke bij Pink Salt Lake.
Het water ligt er zo strak bij, waardoor de bergen mooi weerspiegelen in het roze water.
Mohamed heeft voor ons een aantal topdagen gezorgd.
Daarna zit onze tijd er in Shiraz op en gaan er op weg naar de volgende plek: Ishfahan.
Wauw mooi dit reis verslag, de prachtige avonturen gaan door!